Als verloskundige maak je veel mooie momenten mee. Mede daarom hou ik van mijn vak. Helaas maken we ook verdrietige momenten mee. Tijdens deze momenten wil je er juist voor je cliënten zijn. Vaak denk ik, zal ze er wat aan hebben? Hoe kan ik haar zo goed mogelijk steunen en begeleiden in deze intens heftige tijden? Ik weet het soms ook niet…

Je probeert te luisteren, je probeert zo veel mogelijk begrip op te brengen. Soms is het lastig om de juiste woorden te vinden. Het is heel intens om het verdriet van zo dichtbij te zien, het verdriet dat er is als ouders hun kindje verliezen. Dat kan al vanaf het begin van de zwangerschap zijn, wij noemen dat een missed abortion. Een droom, een toekomstbeeld word je, voor je gevoel, afgenomen.

Ik blijf het lastig vinden om te moeten zeggen dat het geen goede zwangerschap is. Dat er geen kloppend hartje (meer) is. Ik denk regelmatig aan mensen die ik heb gezien, heb gesproken en heb begeleid. Bij een bepaalde datum, of als ik bijvoorbeeld een naam zie van een overleden kindje.

Wat ik hoop is dat ik in een moeilijke periode iets voor onze cliënten kan betekenen. Al is het maar heel klein, iets wat mensen bijblijft.

Verloskundige zijn is geen baan van negen tot vijf. Je bent soms dag en nacht met je cliënten bezig. En denkt dus ook dag en nacht aan de goede en de verdrietige momenten…