Inmiddels werk ik 23 jaar als verloskundige in het ziekenhuis. Waar ik helaas ook bevallingen begeleid waarbij kinderen “stil” worden geboren. Of begeleid ik een extreme vroeggeboorte waarvan we weten dat het kindje het niet zal overleven. Dit is natuurlijk altijd heel verdrietig. Voor mij is dit altijd heel intensief omdat je op dat moment heel dicht bij de ouders betrokken bent. En je probeert je zoveel mogelijk in te leven in wat ze voelen.

Wat ik heel belangrijk vind is, dat ouders ondanks de verdrietige omstandigheden deze bevalling op een zo’n aangenaam mogelijke manier mogen ervaren. En dat we ze het gevoel willen geven dat ze kenbaar kunnen maken wat hun wensen zijn . We proberen daar zoveel als mogelijk aan te kunnen voldoen zodat ze achteraf met een goed gevoel hierop terug kunnen kijken. Want dat is zo belangrijk om dit immense verdriet te kunnen verwerken. Ondanks de verdrietige omstandigheden bouw je vaak wel een intensieve band met de ouders op wat heel bijzonder is. En ook veel voldoening geeft voor ons als hulpverlener. 

Vaak hebben we nog contact na de bevalling om nog eens na te praten. En wat het helemaal bijzonder maakt is dat ik bij een aantal ouders ook hun volgende bevalling mocht begeleiden. Zodat je na het verdriet, de vreugde van een geboorte samen mag beleven. Dat raakt mij nog elke keer. En deze ervaringen zal ik mijn leven lang niet meer vergeten. Een geboorte begeleiden blijft zo iets speciaals, in goede en in slechte tijden.