De werktelefoon rinkelt. Met een gevoel van ‘yes, ik mag weer’ neem ik op. Niet wetende waar ik naar toe mag. Altijd spannend. De planning laat weten dat er een gezin op mij wacht, maar het is ander gesprek dan anders. De baby is namelijk overleden. Ik hoor het verhaal aan en krijg overal kippenvel. Dat moet even landen, maar natuurlijk ga ik ernaartoe. Terwijl ik de telefoon neer leg zucht ik een paar keer diep. Ik vertel het verhaal aan mijn man en dochter. Zij weten ook dat dit een heftige week voor mij gaat worden.

De planning belt terug. Om 12.00 uur word ik verwacht en meteen krijg ik weer kippenvel. Ik ga naar boven om me om te kleden. Terwijl ik me omkleed ben ik al aan het denken wat ik ga zeggen als de voordeur straks opengedaan wordt. Tegelijkertijd denk ik, we zien het wel. Dan is het tijd om te gaan en rijd ik naar het gezinnetje. Ik bel aan, ik heb het ijskoud en de deur wordt opengemaakt door de papa. We kijken elkaar even aan en hij zegt: ‘kom binnen’. ‘Jeetje wat is er toch allemaal gebeurd’ zeg ik terwijl we gaan zitten en ze me het hele verhaal vertellen. De tranen springen in mijn ogen.

Mama verteld dan dat ze mijn komst wel helemaal anders hadden voorgesteld, dat is niet meer dan logisch. Ze hebben geen idee wat ik nu voor hen kan betekenen, maar mama is toch een kraamvrouw met alle dingetjes die er dan bij horen. De controles moeten worden gedaan, wanneer dat bekijken we samen.

Ik vraag ouders ook altijd of ze het goed vinden dat ik gewoon mijn ding doe en dat ze mij, waar nodig, vragen stellen. Zo ook voor dit gezin. Ze vragen of ik de huissleutel wil. Dat voelt altijd al direct vertrouwd. Dat is wat ik fijn vind. Net als een luisterend oor bieden, steun geven/uitstralen, een arm/schouder om te huilen of juist niet. Mama en papa in hun waarden laten en ieder op zijn manier om laten gaan met de emoties. Samen huilen en samen lachen.

Ook houd ik een dagboekje bij. Geschreven aan de baby. Ik schrijf er de dagelijkse dingen in zoals wie er op bezoek is geweest en lieve mooie dingen die zijn gezegd over de baby. Zo maak ik een persoonlijk herinneringsboekje! Dat doe ik bij elk gezin waar ik kom dus vanzelfsprekend dat ik dat hier ook doe. De naam van hun kindje wordt veel genoemd, dat is mooi.

Door de vertrouwensband snel te hebben opgebouwd merk ik al gauw dat ze de tips en adviezen graag toepassen. Verder overleg ik alles met de papa en mama en soms laat ik het gewoon gaan zoals het gaat. Als ze vragen hebben komen ze wel, maar het is zo belangrijk dat de dagen thuis een goede invulling te geven en de zorg even uit handen te nemen. De tijd is maar zo kort.

Elke dag is een emotionele rollercoaster voor de opa’s, oma’s, oom’s, tante’s en vrienden. Het samenzijn voelt fijn. Ik zorg dat de koffie klaarstaat en dat ze hun momenten alleen kunnen hebben. Ik heb voor iedereen een schouder om te huilen en een luisterend oor. Tussendoor zorg ik ervoor dat de was wordt gedaan en het huis schoon is. Ze moeten even niet aan de die dagelijkse rompslomp denken. Dat wordt ook gewaardeerd. In de dagen die voorbijgaan wordt ook duidelijk hoe het afscheid van hun kindje eruit komt te zien. Dat moet je in een paar dagen ook nog geregeld hebben, heel zwaar. Het is wel mooi om te zien hoe ze samen met familie en vrienden een uitvaartzorg geregeld hebben. Zoals mama en papa het graag willen. De boosheid, teleurstelling en onmacht zie ik veranderen in trots. Trots om de mama en papa te zijn van hun kindje.

Dan is het de dag van het afscheid. Ik heb al eerder aangegeven dat ik voor hun heel graag iets kan en wil betekenen. Dat wordt altijd omarmt. Wat die invulling ook mag zijn maakt mij niet zo veel uit. Mee naar de crematie of zorgen dat de soep warm is en de broodjes gesmeerd zijn. Het belangrijkste vind ik dat mama en papa samen met familie en vrienden samen zijn. Ze hebben hun naasten nu hard nodig.

Dan breekt al de laatste dag aan die net zoals iedere morgen begint met een kopje koffie. Het is echt heel snel gegaan. We hebben het met elkaar nog over de verdrietige dag van het afscheid. Daarbij vloeien de nodige tranen en dat is ook goed. Ik ruim nog wat op en schrijf dan mijn laatste zinnetje in het dagboek. Ik laat een mooie gehaakte ster met de naam van hun kindje achter. Het is tijd om gedag te gaan zeggen, maar wat vind ik vind het lastig om: ‘hoije’ te zeggen.

Ik geef ze een knuffel, loop naar buiten waar ik me omdraai met een handkus en zeg vervolgens: ‘hoije’.
Dan stap ik de auto in. Ik rij de straat uit en zet ik de muziek keihard aan. Met de tranen over mijn wangen rij ik vervolgens naar huis. Ik zal dit niet snel vergeten.

Yvon Schijven, 
Kraamorganisatie LieV