Mijn verhaal
In 2012 was ik 19 weken zwanger van ons vierde kindje. Het vreemde aan deze zwangerschap was dat deze anders voelde dan de vorige drie. Er zijn maar weinig mensen die weten dat we zwanger zijn want op de een of andere manier durf ik het niet te vertellen. Alleen wat familie en vrienden weten het, zelfs de kinderen weten het niet. Ik was de hele tijd misselijk terwijl ik dit bij de andere drie niet was geweest. Na een heerlijke vakantie in Italië voel ik mij weer een beetje relax, is de misselijkheid weg en hierdoor krijg ik weer wat vertrouwen in mijn lichaam.
📷: Thom Spierenburg
Als ik op controle moet bij mijn verloskundige vraagt ze of ik wil weten wat het geslacht is. We hebben namelijk al drie jongens, maar omdat mijn man er niet bij is zeg ik dat ze wel mag kijken, maar dat ze het geslacht moet opschrijven en in een envelop moet stoppen en als we het willen weten dan kijken we samen wel. Ik hou mijn ogen dicht en het blijft heel lang stil. Als ik toch maar even kijk zie ik geen baby spartelen maar een baby voorover hangen. Een heel vreemd beeld wat ik nooit meer vergeet. De verloskundige verteld mij dat het niet goed is maar ik hoor en zie ook niets meer. Ik wil naar huis, naar mijn man.
‘We kregen te
horen dat het kindje
al 2 weken dood in
mijn buik zit’.
Mijn man schrikt zich natuurlijk helemaal rot en voelt zich ook schuldig dat hij mij alleen heeft laten gaan. Hij wijkt geen moment meer van mijn zijde. Die zelfde dag moeten we ons melden in het ziekenhuis en krijgen we nog een echo. We krijgen te horen dat het kindje waarschijnlijk al 2 weken dood in mijn buik zit. Ik vermoed dat het kindje gestorven is op het moment dat ik mij beter ging voelen.
Ze willen mij nog een week laten wachten om de bevalling op te wekken maar ik wil niet wachten. Ik word heel onrustig van het idee dat de baby al 2 weken dood is en ik wil de baby zo snel mogelijk zien. We mogen ons de dag erna al melden. De bevalling wordt opgewekt door middel van pillen die ik vaginaal in moet brengen. Maar ook dit maakt mij heel onrustig. Na de tweede lichting pillen(die krijg je om de 4 tot 6 uur) moet ik heel erg plassen maar als ik terug mijn bed in wil gaan kan ik niet meer liggen. Ik krijg ineens zo’n enorme pijn. Dit kan ik nog niet eens beschrijven. Voor mijn gevoel duurt dit uren maar binnen 5 minuten wordt onze baby geboren, in een po op de wc. Het geluid waarmee de baby de po in vliegt vergeet ik ook nooit meer.
In eerste instantie wil ik de baby niet zien, want wat ga ik zien? Maar ineens kom ik tot bezinning en bedenk ik mij dat het ons kindje is en dat ik het wel wil zien. We worden heel goed begeleid en we maken zelf foto’s. Helaas konden er geen afdrukjes van handen en voetjes worden gemaakt. Het kindje blijft in het ziekhuis voor onderzoek en wij mogen een paar uurtjes later naar huis. Misschien vond ik dit wel het ergste moment. Daar stond ik op de kraamafdeling met niets meer. Geen gelukkige ouders met een mooi kindje in de maxi cosi. Mijn buik was leeg en wij hadden niets meer. Gelukkig waren we natuurlijk wel met onze 3 jongens, maar nu even enorm gebroken door ons verdriet.
📷: Thom Spierenburg
Mijn wereld stond stil en iedereen ging door. Ik voelde mij ontzettend alleen en niemand begreep mij. Mijn man ging weer aan het werk. Ik zat thuis boos te zijn op mezelf, want waarom gebeurde ons dit? Wat had ik fout gedaan? Als ik naar boven liep zag ik steeds zijn prachtige kamertje en buiten de deur ontving ik reacties als: “Gelukkig heb je al 3 kinderen”, of “Gelukkig heeft de natuur voor je gekozen”. We kregen prachtige bloemen en kaartjes, maar er waren ook mensen die helemaal niets zeiden. Ze negeerden mij omdat ze niet wisten wat ze moesten zeggen. werkgever die bleef bellen, maar wel met de vraag wanneer ik weer aan de slag ging. Er was geen ruimte om te rouwen en ik kon daardoor deze gebeurtenis geen mooie plek geven. Gelukkig kon ik er met mijn man heel goed over praten. Het was ons verdriet ondanks dat we dit beide op onze eigen manier verwerkte. Het heeft ons alleen maar dichter tot elkaar gebracht. Na onderzoek bleek dat we gewoon “pech” hebben gehad en we een zoontje hadden gekregen.
Na een tijdje werden we weer zwanger. Wat ik heel bijzonder vond was dat ik uitgerekend was op de geboortedag van onze zoon. Op deze dag is onze regenboog dochter geboren. Het was geen onbezorgde zwangerschap. Ik heb nog nooit zo getwijfeld aan mijn lichaam en de verloskundige nog nooit zo vaak gezien.
Toch als ik met iemand in gesprek was zei ik dat ik vier kinderen had, gewoon om het onderwerp maar te vermijden. Inmiddels vertel ik dat ik vijf kinderen heb waarvan een zoontje overleden is. Ik vond dit zo vreemd. Waarom heerst hier zo’n taboe op? Waarom mocht ik geen verdriet hebben, reageren de mensen zo vreemd en gaf ik sociaal wenselijke antwoorden? Er is overal gerichte hulp voor, maar niet als met zwangerschapsverlies te maken krijgt. In 2014 gebeurde dit ook bij een van mijn beste vriendinnen. Ze moesten een keuze maken na de 20 weken echo. Hun dochter zou geen kwaliteit van leven hebben door lichamelijke problemen. De worsteling die wij hadden ervaren na de geboorte van ons overleden kindje, zag ik bij hun ook. Zo heftig! Deze heftige gebeurtenis, de geboorte van onze te vroeg geboren zoon en de heftige gebeurtenis bij mijn vriendin heeft gemaakt dat ik hier iets mee moest doen.
📷: Thom Spierenburg
Mijn naam is Susan en ik ben moeder van 5 kinderen, vier jongens en een meisje. De zwangerschap van onze vierde zoon verliep helaas anders, want met 19 weken bleek dat hij was overleden in mijn buik. Deze aangrijpende gebeurtenis, gecombineerd met bijna 21 jaar ervaring in de zorg, motiveerde mij om in 2020 mijn eigen praktijk op te richten: Angels Forever. Naast het bieden van hulp aan ouders die zwangerschapsverlies hebben meegemaakt en hen ondersteunen in het verwerkingsproces, wil ik het taboe rondom dit onderwerp doorbreken. Met mijn ‘Spreken is Goud en Zwijgen is Fout!’ campagne probeer ik gesprekken over zwangerschapsverlies aan te moedigen en de stilte te doorbreken.
Elke ouder mag gehoord worden na deze heftige ervaring, hoe pril de zwangerschap ook was. Ze moeten de ruimte krijgen om hun verhaal maar ook het verdriet te kunnen delen. Eigenlijk alle moeders die bij mij komen hoor ik dit zeggen. Ze voelen zich alleen, niet gehoord en niet begrepen. Ze krijgen reacties zoals: “Er was nog geen hartslag dus het was toch nog niets?”, “Wat heb je liever, een gehandicapt kind of dit” , “Treur niet, je bent nog jong, je hebt nog kansen genoeg”.
‘Mensen vergeten dat ouders wel een
positieve test in hun
handen hebben
gehad’.
Mensen vergeten dat deze moeders(ouders) wel een positieve test in hun handen hebben gehad. Het geluk even hebben mogen voelen en verandering in hun lichaam hebben mogen ervaren. De toekomst zag er anders uit en ineens is alles weg. Je dromen over de naam, geslacht, enz. Allemaal weg! Zeker als dit nog voor de 12 weken gebeurt. Doordat er niet gepraat kan worden over hun ervaring of gevoelens ontwikkelen ze een trauma, isoleren ze zich en is het nog moeilijker om hieruit te komen. Je maakt je wereld alleen maar kleiner. Daarbij komt ook nog eens dat vaders anders rouwen dan moeders en deze gebeurtenis vaak ook nog tussen de ouders komt te staan. Ze raken elkaar kwijt terwijl je elkaar juist nodig hebt.
Mijn gouden tip is dan ook: luister, maar zonder oordeel. Ook als je niet weet wat je moet zeggen, dan kun je dit zeggen. Ook verdriet hoort in ons leven. Met mijn verhaal en dat van alle ouders die hun verhaal plaatsen, geef ik die missie vorm. Ik ben super trots op alle ouders die hun verhaal delen. Het is niet niks om je verhaal inclusief foto’s te delen, maar zo doorbreken we samen het taboe!
Zelf ook je verhalen delen hier op Angels Forever? Je helpt niet alleen jezelf bij de verwerking van de gebeurtenis, maar ook andere ouders die hetzelfde hebben meegemaakt. Klik op de pen bovenaan de pagina.
Online rubrieken
Spreken is Goud, Zwijgen is Fout!
Naast de hulp die ik bied in mijn praktijk, streef ik ernaar het taboe rondom zwangerschapsverlies te doorbreken en jij kunt daar ook bij helpen. Ontdekken hoe? Klik hier.
Angels Forever is gecertificeerd
in begeleiding bij zwangerschapsverlies
76064891
© Alle rechten voorbehouden | Angels Forever
Mijn
verhaal
In 2012 was ik 19 weken zwanger van ons vierde kindje. Het vreemde aan deze zwangerschap was dat deze anders voelde dan de vorige drie. Er zijn maar weinig mensen die weten dat we zwanger zijn want op de een of andere manier durf ik het niet te vertellen. Alleen wat familie en vrienden weten het, zelfs de kinderen weten het niet. Ik was de hele tijd misselijk terwijl ik dit bij de andere drie niet was geweest. Na een heerlijke vakantie in Italië voel ik mij weer een beetje relax, is de misselijkheid weg en hierdoor krijg ik weer wat vertrouwen in mijn lichaam.
📷: Thom Spierenburg
‘We kregen te
horen dat het kindje
al 2 weken dood in
mijn buik zit’.
Als ik op controle moet bij mijn verloskundige vraagt ze of ik wil weten wat het geslacht is. We hebben namelijk al drie jongens, maar omdat mijn man er niet bij is zeg ik dat ze wel mag kijken, maar dat ze het geslacht moet opschrijven en in een envelop moet stoppen en als we het willen weten dan kijken we samen wel. Ik hou mijn ogen dicht en het blijft heel lang stil. Als ik toch maar even kijk zie ik geen baby spartelen maar een baby voorover hangen. Een heel vreemd beeld wat ik nooit meer vergeet. De verloskundige verteld mij dat het niet goed is maar ik hoor en zie ook niets meer. Ik wil naar huis, naar mijn man.
Mijn man schrikt zich natuurlijk helemaal rot en voelt zich ook schuldig dat hij mij alleen heeft laten gaan. Hij wijkt geen moment meer van mijn zijde. Die zelfde dag moeten we ons melden in het ziekenhuis en krijgen we nog een echo. We krijgen te horen dat het kindje waarschijnlijk al 2 weken dood in mijn buik zit. Ik vermoed dat het kindje gestorven is op het moment dat ik mij beter ging voelen.
Ze willen mij nog een week laten wachten om de bevalling op te wekken maar ik wil niet wachten. Ik word heel onrustig van het idee dat de baby al 2 weken dood is en ik wil de baby zo snel mogelijk zien. We mogen ons de dag erna al melden. De bevalling wordt opgewekt door middel van pillen die ik vaginaal in moet brengen. Maar ook dit maakt mij heel onrustig. Na de tweede lichting pillen(die krijg je om de 4 tot 6 uur) moet ik heel erg plassen maar als ik terug mijn bed in wil gaan kan ik niet meer liggen. Ik krijg ineens zo’n enorme pijn. Dit kan ik nog niet eens beschrijven. Voor mijn gevoel duurt dit uren maar binnen 5 minuten wordt onze baby geboren, in een po op de wc. Het geluid waarmee de baby de po in vliegt vergeet ik ook nooit meer.
In eerste instantie wil ik de baby niet zien, want wat ga ik zien? Maar ineens kom ik tot bezinning en bedenk ik mij dat het ons kindje is en dat ik het wel wil zien. We worden heel goed begeleid en we maken zelf foto’s. Helaas konden er geen afdrukjes van handen en voetjes worden gemaakt. Het kindje blijft in het ziekhuis voor onderzoek en wij mogen een paar uurtjes later naar huis. Misschien vond ik dit wel het ergste moment. Daar stond ik op de kraamafdeling met niets meer. Geen gelukkige ouders met een mooi kindje in de maxi cosi. Mijn buik was leeg en wij hadden niets meer. Gelukkig waren we natuurlijk wel met onze 3 jongens, maar nu even enorm gebroken door ons verdriet.
📷: Thom Spierenburg
Mijn wereld stond stil en iedereen ging door. Ik voelde mij ontzettend alleen en niemand begreep mij. Mijn man ging weer aan het werk. Ik zat thuis boos te zijn op mezelf, want waarom gebeurde ons dit? Wat had ik fout gedaan? Als ik naar boven liep zag ik steeds zijn prachtige kamertje en buiten de deur ontving ik reacties als: “Gelukkig heb je al 3 kinderen”, of “Gelukkig heeft de natuur voor je gekozen”. We kregen prachtige bloemen en kaartjes, maar er waren ook mensen die helemaal niets zeiden. Ze negeerden mij omdat ze niet wisten wat ze moesten zeggen. werkgever die bleef bellen, maar wel met de vraag wanneer ik weer aan de slag ging. Er was geen ruimte om te rouwen en ik kon daardoor deze gebeurtenis geen mooie plek geven. Gelukkig kon ik er met mijn man heel goed over praten. Het was ons verdriet ondanks dat we dit beide op onze eigen manier verwerkte. Het heeft ons alleen maar dichter tot elkaar gebracht. Na onderzoek bleek dat we gewoon “pech” hebben gehad en we een zoontje hadden gekregen.
Na een tijdje werden we weer zwanger. Wat ik heel bijzonder vond was dat ik uitgerekend was op de geboortedag van onze zoon. Op deze dag is onze regenboog dochter geboren. Het was geen onbezorgde zwangerschap. Ik heb nog nooit zo getwijfeld aan mijn lichaam en de verloskundige nog nooit zo vaak gezien.
Toch als ik met iemand in gesprek was zei ik dat ik vier kinderen had, gewoon om het onderwerp maar te vermijden. Inmiddels vertel ik dat ik vijf kinderen heb waarvan een zoontje overleden is. Ik vond dit zo vreemd. Waarom heerst hier zo’n taboe op? Waarom mocht ik geen verdriet hebben, reageren de mensen zo vreemd en gaf ik sociaal wenselijke antwoorden? Er is overal gerichte hulp voor, maar niet als met zwangerschapsverlies te maken krijgt. In 2014 gebeurde dit ook bij een van mijn beste vriendinnen. Ze moesten een keuze maken na de 20 weken echo. Hun dochter zou geen kwaliteit van leven hebben door lichamelijke problemen. De worsteling die wij hadden ervaren na de geboorte van ons overleden kindje, zag ik bij hun ook. Zo heftig! Deze heftige gebeurtenis, de geboorte van onze te vroeg geboren zoon en de heftige gebeurtenis bij mijn vriendin heeft gemaakt dat ik hier iets mee moest doen.
📷: Thom Spierenburg
‘Mensen vergeten
dat ouders wel
een positieve test
in hun handen
hebben gehad’.
Mijn naam is Susan en ik ben moeder van 5 kinderen, vier jongens en een meisje. De zwangerschap van onze vierde zoon verliep helaas anders, want met 19 weken bleek dat hij was overleden in mijn buik. Deze aangrijpende gebeurtenis, gecombineerd met bijna 21 jaar ervaring in de zorg, motiveerde mij om in 2020 mijn eigen praktijk op te richten: Angels Forever. Naast het bieden van hulp aan ouders die zwangerschapsverlies hebben meegemaakt en hen ondersteunen in het verwerkingsproces, wil ik het taboe rondom dit onderwerp doorbreken. Met mijn ‘Spreken is Goud en Zwijgen is Fout!’ campagne probeer ik gesprekken over zwangerschapsverlies aan te moedigen en de stilte te doorbreken.
Elke ouder mag gehoord worden na deze heftige ervaring, hoe pril de zwangerschap ook was. Ze moeten de ruimte krijgen om hun verhaal maar ook het verdriet te kunnen delen. Eigenlijk alle moeders die bij mij komen hoor ik dit zeggen. Ze voelen zich alleen, niet gehoord en niet begrepen. Ze krijgen reacties zoals: “Er was nog geen hartslag dus het was toch nog niets?”, “Wat heb je liever, een gehandicapt kind of dit” , “Treur niet, je bent nog jong, je hebt nog kansen genoeg”.
Mensen vergeten dat deze moeders(ouders) wel een positieve test in hun handen hebben gehad. Het geluk even hebben mogen voelen en verandering in hun lichaam hebben mogen ervaren. De toekomst zag er anders uit en ineens is alles weg. Je dromen over de naam, geslacht, enz. Allemaal weg! Zeker als dit nog voor de 12 weken gebeurt. Doordat er niet gepraat kan worden over hun ervaring of gevoelens ontwikkelen ze een trauma, isoleren ze zich en is het nog moeilijker om hieruit te komen. Je maakt je wereld alleen maar kleiner. Daarbij komt ook nog eens dat vaders anders rouwen dan moeders en deze gebeurtenis vaak ook nog tussen de ouders komt te staan. Ze raken elkaar kwijt terwijl je elkaar juist nodig hebt.
Mijn gouden tip is dan ook: luister, maar zonder oordeel. Ook als je niet weet wat je moet zeggen, dan kun je dit zeggen. Ook verdriet hoort in ons leven. Met mijn verhaal en dat van alle ouders die hun verhaal plaatsen, geef ik die missie vorm. Ik ben super trots op alle ouders die hun verhaal delen. Het is niet niks om je verhaal inclusief foto’s te delen, maar zo doorbreken we samen het taboe!
Zelf ook je verhalen delen hier op Angels Forever? Je helpt niet alleen jezelf bij de verwerking van de gebeurtenis, maar ook andere ouders die hetzelfde hebben meegemaakt. Klik op de pen bovenaan de pagina.
Contact
Angels Forever is gecertificeerd in
begeleiding bij zwangerschapsverlies
76064891
©Alle rechten voorbehouden | Angels Forever
