Het allermooiste aanzicht is een zwangere vrouw. De wetenschap dat ze leven in haar buik draagt. Iedere dag opnieuw met zorgen, maar tegelijkertijd ook met onvoorwaardelijke liefde. Ik zie ze met veel regelmaat stralend en krachtig lopen. Die stralende en krachtige vrouw was ik ook. Helaas mocht ik hier veel te kort van genieten. Ik heb het gevoel dat dit leven me een loer heeft gedraaid. Een jarenlange wens. Hoop dat jarenlang gekoesterd is. Het is me gegeven, maar het is me ook abrupt afgepakt. Waar is hierin de rechtvaardigheid. En waar is hierin de eerlijkheid.

Ik ben voor de derde keer mama geworden. Een derde keer een prachtig perfect warm kindje op mij. Maar dit keer te klein, te jong, te licht en met een stil hartje. De bevalling was niet minder pijnlijk en de emoties waren net zo fel en intens. Het geluk toen we hem in onze armen mochten sluiten was net zo groot als de bij de eerste twee bevallingen. Een leeg buik. Een onvervulde wens. Het huis zou nu vol moeten staan met babyuitzet. Ik zou nu slapeloze nachten moeten hebben. Een baby in mijn armen. Het huilende geluid van een pasgeboren baby dat door het huis galmt. Een broertje voor zijn broer en zus, maar toch liep het anders.

De paar dagen tussen het slechte nieuws en de bevalling beleefde ik in een roes. We hadden nog geen naam of een geboortekaartje. Ik was op de ochtend van het verschrikkelijke nieuws nog druk bezig met het uitzoeken van een ledikant. En druk met bedenken waar de baby-box komt te staan. Op mijn blauwe/roze wolk, want we zouden heel binnenkort te horen krijgen of we een meisje of jongetje zouden krijgen. En plots moesten we met spoed een rouwkistje bestellen voor onze baby in plaats van een ledikantje. Hoe kan het dan zo gelopen zijn in de namiddag? Hoe kan het zijn dat mijn lichaam me in de steek heeft gelaten? Heb ik iets verkeerds gedaan? Maar ik was zo gezond bezig. Allemaal vragen die nooit beantwoord zullen worden, maar wel een gat achterlaat in onze harten tot aan onze laatste adem.

Samen met de afdrukjes van zijn handjes en voetjes en een kistje met onze baby erin zijn we in de nacht na de bevalling naar huis gereden. Zo trots dat we hem naar huis mochten meenemen. We wilden niet in het ziekenhuis blijven, ondanks dat we er al bijna 24 uur op hadden zitten zonder slaap. In de ochtend stormden broerlief en zus lief naar binnen om rechtstreeks een liefdevolle blik te werpen op hun broertje. Want dat is wat deze pure zieltjes op dat moment zagen. Hun kleine broertje. Niet dat hij te klein was en nog geen haar op zijn hoofdje had. We waren voor even compleet. Een gezin van 5.

Het kistje hebben we bewaard. Met alle spulletjes erin die we maar konden verzamelen. Ik kijk er niet vaak naar ondanks dat ik mezelf het liefst onlosmakelijk eraan verbind. Soms voel ik me zo moe, maar ik moet. Vaak zie ik je handjes voor me of je voetjes. Die schattige neusgaatjes. Soms ruik ik je geur.

Er veranderden dingen. Niet alles, maar toch ook weer wel alles. Het leven is kort, geniet. Je hebt nog twee prachtige kinderen. Het kan altijd erger. Met deze positieve gedachten voed ik me brein die overuren maakt. Maar het besef is aanwezig dat dit verlies er ook mag zijn. Ik mag huilen en verdriet hebben. Ik mag het gevoel hebben dat het leven uit me is gezogen. De fluitende vogels en de zon die mooi schijnt, voelen op dit moment als een open wond waar kilo’s zout op gestrooid wordt. Het had allemaal anders moeten zijn. Ik ben mijn kindje verloren. De wereld om mij heen zie ik en hoor ik. Muziek en gelach. Geluk en pracht. Mijn wereld staat alleen stil. Lichamelijk beweeg ik en doe iedere dag opnieuw wat ik behoor te doen. Echter in mijn gedachtegang sta ik stil bij de 100.000 vragen die nooit beantwoord zullen worden.

Ik kreeg een nieuw motto: ‘Niemand is van iemand en het allerbelangrijkste is mijn gezin.’ Ik werd een andere persoon. De waarde van mijn gezin werd groter. Ik verloor vrienden en familie, want ze snapten het niet. Ze zagen niet in hoe kapot wij waren en wat een impact het verlies had. En ik snapte niet dat zij het niet snapten. Nog steeds niet.

Ondertussen zijn we een tijd verder, een rollercoaster, een bumpy ride, een hobbelig parcours. Met weinig vrienden of familie, maar diegene die bleven zijn de mensen die ons doorheen gesleurd hebben. Die bleven een teken van empathie zenden. Ja, ik ben een ander mens. Met veel meer kennis over mezelf en over wat écht belangrijk is. Niet dat het elke dag even goed lukt om dat ook in de praktijk om te zetten.

Op 10 september 2022 werd ik voor de derde keer mama en dat zal ook voor altijd zo blijven. Hij is de beschermengel van ons gezin. Hij hoort bij ons. Als ik de kans kreeg om hem, die paar maanden weer te mogen dragen, met de wetenschap dat ik hem zou moeten afstaan, dan zou ik dat weer met alle liefde doen.