Marjolein
Auteur
We zouden voor je vechten en waren klaar
voor de strijd
Met een positieve test in mijn handen staar ik uit het raam.
Ik voel een enorme spanning, want het is al 4x mis gegaan.
Dagen, weken en zelfs maanden gingen voorbij.
En iedere goede echo was een opluchting voor mij.
Zelfs papa had hoop op een goede afloop gekregen.
Hij legde regelmatig zijn hand op mijn buik, zodat hij je kon voelen bewegen.
We begonnen aan jouw kamertje, kochten kleertjes en konden eindelijk weer een beetje over je komst dromen.
Niet wetende wat er allemaal nog op ons af zou komen.
Onze liefde voor jou werd zo ontzettend groot.
En dat zorgde er ook voor dat ik eindelijk een beetje van deze zwangerschap genoot.
Ook al was ik vaak nog misselijk, zelfs iedere morgen.
Ik had het er allemaal voor over en kon niet wachten om je vast te houden en voor je te mogen zorgen.
En toen werd het 11 december, wat een donkere dag.
Dat was de eerste dag dat ik in het ziekenhuis lag.
Met gierende banden, zwaailichten en sirenes werden we naar het Radboud gebracht.
Dat dit nog zou gebeuren, dat had niemand verwacht.
Maar gelukkig was jij nog in leven en lekker beweeglijk, zoals altijd.
We zouden voor je vechten en waren klaar voor de strijd.
Maar nog geen dag later is er een abrupt einde aan onze strijd gekomen.
Mijn gezondheid ging voor en daarom hebben de artsen deze beslissing voor ons genomen.
Ik moest bevallen, maar dat was nog te vroeg.
Hoe kan dit nou? Na alles wat we hebben meegemaakt vond ik het eigenlijk wel genoeg.
In de dagen daarna heb ik je alle liefde gegeven die ik in me had.
Want dat verdiende jij, mijn lieve Tobi, mijn lieve schat.
Op 15 december werd je geboren, met een lach, maar ook met een traan.
Want na een uurtje besloot je om naar de hemel te gaan.
Onvoorwaardelijke liefde voelden wij voor jou.
Waarom moest je nu al gaan? Waarom zo gauw?
We hebben jou een heel mooi afscheid gegeven.
En nu gaan we verder, we proberen te leren om dit hartverscheurende verlies te verweven in ons leven.
Maar wat mis ik je zo, je gezichtje, je handen, je voetjes, zo lief en klein.
Voor mijn gevoel hoor je nu niet daar, maar hier in mijn armen te zijn.
Een deel van mij overleed tegelijk met jou.
Het voelt zo leeg en eenzaam, deze pijnlijke rouw.
Maar hoe graag we de tijd ook terug willen spoelen.
We moeten door… en halen nu de kracht uit de liefde die we voor jou en onze andere 4 sterretjes voelen.
Want onze liefde voor jou gaat nooit voorbij.
Je zit in ons hart en bent daarom altijd dichtbij.
En hoe vaak we de tranen ook laten stromen…
We weten ook dat er weer lichtpuntjes zullen komen.
Zelf ook je verhaal delen in de online rubriek UIT•JE?
Je helpt niet alleen jezelf bij de verwerking, maar ook andere ouders die hetzelfde hebben meegemaakt. Klik om je verhaal ook toe te voegen op de pen bovenaan de pagina.
Online rubrieken
Spreken is Goud, Zwijgen is Fout!
Naast de hulp die ik bied in mijn praktijk, streef ik ernaar het taboe rondom zwangerschapsverlies te doorbreken en jij kunt daar ook bij helpen. Ontdekken hoe? Klik hier.
Angels Forever is gecertificeerd
in begeleiding bij zwangerschapsverlies
76064891
© Alle rechten voorbehouden | Angels Forever
Marjolein
Auteur
UIT•JE #13
We zouden voor je vechten en waren klaar voor de strijd
Met een positieve test in mijn handen staar ik uit het raam.
Ik voel een enorme spanning, want het is al 4x mis gegaan.
Dagen, weken en zelfs maanden gingen voorbij.
En iedere goede echo was een opluchting voor mij.
Zelfs papa had hoop op een goede afloop gekregen.
Hij legde regelmatig zijn hand op mijn buik, zodat hij je kon voelen bewegen.
We begonnen aan jouw kamertje, kochten kleertjes en konden eindelijk weer een beetje over je komst dromen.
Niet wetende wat er allemaal nog op ons af zou komen.
Onze liefde voor jou werd zo ontzettend groot.
En dat zorgde er ook voor dat ik eindelijk een beetje van deze zwangerschap genoot.
Ook al was ik vaak nog misselijk, zelfs iedere morgen.
Ik had het er allemaal voor over en kon niet wachten om je vast te houden en voor je te mogen zorgen.
En toen werd het 11 december, wat een donkere dag.
Dat was de eerste dag dat ik in het ziekenhuis lag.
Met gierende banden, zwaailichten en sirenes werden we naar het Radboud gebracht.
Dat dit nog zou gebeuren, dat had niemand verwacht.
Maar gelukkig was jij nog in leven en lekker beweeglijk, zoals altijd.
We zouden voor je vechten en waren klaar voor de strijd.
Maar nog geen dag later is er een abrupt einde aan onze strijd gekomen.
Mijn gezondheid ging voor en daarom hebben de artsen deze beslissing voor ons genomen.
Ik moest bevallen, maar dat was nog te vroeg.
Hoe kan dit nou? Na alles wat we hebben meegemaakt vond ik het eigenlijk wel genoeg.
In de dagen daarna heb ik je alle liefde gegeven die ik in me had.
Want dat verdiende jij, mijn lieve Tobi, mijn lieve schat.
Op 15 december werd je geboren, met een lach, maar ook met een traan.
Want na een uurtje besloot je om naar de hemel te gaan.
Onvoorwaardelijke liefde voelden wij voor jou.
Waarom moest je nu al gaan? Waarom zo gauw?
We hebben jou een heel mooi afscheid gegeven.
En nu gaan we verder, we proberen te leren om dit hartverscheurende verlies te verweven in ons leven.
Maar wat mis ik je zo, je gezichtje, je handen, je voetjes, zo lief en klein.
Voor mijn gevoel hoor je nu niet daar, maar hier in mijn armen te zijn.
Een deel van mij overleed tegelijk met jou.
Het voelt zo leeg en eenzaam, deze pijnlijke rouw.
Maar hoe graag we de tijd ook terug willen spoelen.
We moeten door… en halen nu de kracht uit de liefde die we voor jou en onze andere 4 sterretjes voelen.
Want onze liefde voor jou gaat nooit voorbij.
Je zit in ons hart en bent daarom altijd dichtbij.
En hoe vaak we de tranen ook laten stromen…
We weten ook dat er weer lichtpuntjes zullen komen.
Contact
Angels Forever is gecertificeerd in
begeleiding bij zwangerschapsverlies
76064891
©Alle rechten voorbehouden | Angels Forever
