Onze eerste zwangerschap eindigde anders dan we hadden gehoopt. Bij de echo met 12 weken zagen we dat het hartje niet meer klopte. Natuurlijk houd je in je achterhoofd: het kan altijd misgaan. Maar de eerste echo’s zagen er goed uit, we hadden het hartje eerder zien kloppen en het was goed gegroeid.Ik had geen hoger risico op een miskraam en mijn lijf voelde nog steeds zwanger. Ik had er gewoon niks van gemerkt, maar het vruchtje zat al een paar weken levenloos in mijn buik. Ik had nooit kunnen vermoeden wat voor impact deze gebeurtenis op mij zou hebben. 

Ik had van mijn werk de tijd gekregen om af te wachten tot mijn lichaam zelf het vruchtje af zou stoten. Dit duurde nog een week, vervolgens mocht ik nog even thuisblijven om te herstellen. Lichamelijk was dit ook zeker nodig. Ik dacht dat ik het voldoende tijd had gegeven om het een plekje te geven, zodat we weer verder konden met het “normale” leven. In eerste instantie leek dat ook zo te zijn. Het ging redelijk goed met me en we wilden best weer proberen om opnieuw zwanger te worden. Mijn eerste menstruatie na de zwangerschap was voor mij een teken dat alles nog goed werkte en deze zag ik dan ook als een nieuwe start.

De daaropvolgende menstruaties waren echter behoorlijk zwaar. Fysiek, door de totale wirwar van hormonen vermoed ik, maar ook emotioneel. Ik werd steeds terug geslingerd naar het moment dat ons eerste kindje mij letterlijk ontglipte. Ook was er elke keer een teleurstelling dat het niet gelukt was opnieuw zwanger te worden.

Toen we op vakantie gingen en ik rust kreeg, kwam er veel in mij los. Ik kreeg vanaf die tijd last van paniek en angst aanvallen. Vooral ‘s nachts kon ik in heftige paniek wakker worden met hartkloppingen. Ik had geen enkel vertrouwen meer in mijn lichaam en ook niet in de toekomst. Daarbij voelde ik me intens leeg. We hadden al een zware tijd achter de rug.

De zwangerschap kwam voor ons als een verrassend wondertje en lichtpuntje. Nu dit ook van ons was afgenomen, was ik de weg een beetje kwijt. Ik werd langzaam steeds somberder en negatiever, ik moest er op een gegeven moment niet meer aan denken om ooit nog zwanger te worden en weer hetzelfde door te moeten maken, hoewel er nog steeds een kinderwens was. Mensen om me heen maakten zich zorgen, het ging niet goed met mij.