Het is augustus 2012 al we op vakantie zijn ver van huis. Ik zit aan het zwembad als mijn dochter belt. Het woordje “mam” alleen al zegt me genoeg over haar gemoedstoestand. Als moeder spring je automatisch in de modus die op dat moment nodig is.

Mijn dochter belde met de mededeling dat het kindje in haar buik niet meer leefde. Het is haar vierde kindje waarvan ze in verwachting was. Een mooi nieuw leven was onderweg, maar het mocht niet zo zijn…

Wat een mededeling, wat een verdriet en ik wilde gelijk naar haar toe. Wat een verdriet… de vakantie was over. Het liefst ging ik zo snel mogelijk naar huis. Helemaal stuk ging ik van verdriet, verdriet om dit mini mensje, maar ook heel veel verdriet om mijn dochter dat zij dit moest doorstaan.

In de zwangerschap gaf ze al vaker aan, mam er klopt iets niet ik voel het. Haar intuïtie laat haar vaak niet in de steek. Dus er ontstond de laatste weken al een beetje een ander gevoel. Een een gevoel van onzekerheid. En dan blijkt dat gevoel werkelijkheid te worden. Een droom spat dan uit elkaar. Weten dat het kindje waar je op wacht, waar je elke dag de liefde voor voelt, waarvan je elke beweging voelt

We hebben toen hele dagen en vaak nachts gebeld. Constant lieten we onze tranen gaan. Ook al waren we ver van elkaar, we waren op een of andere manier toch samen. Samen verdriet, veel verdriet. Huilen, huilen en huilen… Angst voor de bevalling. Angst voor veel dingen, maar het moest er was geen andere uitweg. Ze doorstond het en het enige wat ik dacht wat ben je een sterk en dapper.

Het kindje zal er altijd zijn. Ook al ben je een ster. Je bent een grote sterke ster. En vaak denk ik, ook als oma, aan jou.