Ik ben Dominique, 43 jaar. 14 jaar getrouwd met Joost. We hebben 5 kinderen, waarvan er eentje in de hemel woont. Dit is ons verhaal. 

November 2007 werden wij de trotse ouders van onze oudste dochter Marjolein. Toen zij ongeveer een jaar was kwam de wens voor een tweede kindje. Zo makkelijk als ik zwanger werd bij Marjolein, zo moeilijk ging het daarna. In september 2009 was het eindelijk raak, maar helaas eindigde dat in een miskraam.

Daarna volgde nog een miskraam. In november 2009 zijn we naar de gynaecoloog gegaan voor onderzoek en gestart met een behandeltraject.

Begin januari 2010 gaan wij met de hele familie op wintersport naar Serres Chevalier in Frankrijk. Op een woensdagavond na het eten vertellen wij helemaal door het dolle, dat we een zwangerschapstest hebben gedaan en dat ik zwanger ben! Omdat de eerste twee zwangerschappen in een pril stadium in miskramen eindigden, is deze derde keer, het scheepsrecht, zo bijzonder. Zeer voorzichtig komen we na de wintersport met het nieuws naar buiten. Zenuwachtig bij de 7 weken echo, als alles maar goed gaat…

En het gaat goed. Een pak van het hart en eindelijk kunnen we echt van de zwangerschap gaan genieten. De 20 weken echo was iets waar nu naar toe werd geleefd. De buik werd almaar groter en langzamerhand durfden we de miskramen te vergeten en vooruit te kijken naar een nieuw leven.

Op woensdag 21 april als ik ruim 18 weken zwanger ben ga ik, omdat ik bezorgd ben, voor de zekerheid, langs bij de verloskundige. Voor de zekerheid omdat er iets zou kunnen zijn, maar het vast goed is. Toen stond alles opeens s t i l ….

Het hartje van ons kindje klopte niet meer. Ongeloof, angst…dit KAN niet. Er volgt een telefoontje naar Joost. Ik vertel hem wat ik net gezien en gehoord heb en dat hij direct moet komen. Ik denk nog steeds dat dit een vergissing moet zijn. Joost is er gelukkig heel snel en samen kijken we opnieuw. Het kindje in mijn buik leeft echt niet meer! Van ongeloof naar realisatie en vervolgens paniek en heel veel pijn. Niemand begrijpt hoe dit kan! Alles ging toch goed. De kritieke grens van 12 weken is gepasseerd.

Hoe kan het leven zo opeens 180 graden draaien? Het weekend voor het slechte nieuws een heel gezellig feest omdat mijn vader 60 jaar is geworden, waarbij iedereen ons feliciteert en wijst op mijn mooie buik, naar dit moment..

Thuis voelen wij ons lamgeslagen. We weten niet wat we moeten zeggen, hoe te omschrijven hoe we ons voelen en wat we denken. We zijn alleen maar heel, heel erg verdrietig. Het kan gewoon niet waar zijn. ‘s Ochtends wakker worden en heel even niets denken… en dan het besef dat het lang verwachte kindje in mijn buik niet meer leeft.

Op donderdagavond gaan we met lood in onze schoenen naar het ziekenhuis voor de bevalling. Alles in mijn lijf en hart verzet zich tegen het feit dat dit moet gaan gebeuren. Na de hele nacht verzet, is er kort naar de bevalling een gevoel van rust. Hij is er… onze eerste zoon. Wat zijn we trots!

Op 23-4-2010 om 8.10 uur wordt *Finn geboren. Hij is ongeveer 18 cm groot en weegt zo een 95 gram. Alles zit erop en eraan, maar dan nog heel klein. Uren zitten we samen. We onderzoeken hem minutieus. Familie komt hem bewonderen. Dan komt toch echt het moment dat we hem achter moeten laten. Het naar huis gaan met, letterlijk, lege handen en een lijf en hart wat zo graag een klein mensje wil vasthouden en daar voor wil zorgen, was en is ontzettend zwaar.

Dan komt Finn* thuis, al is het allemaal heel anders dan gehoopt en verwacht, toch is hij er. De dagen dat hij er is koester ik. Ik hou hem vast en ‘s avonds slaapt hij tussen ons in of ligt hij op mijn borst. Ik wil hem troosten en laten weten dat ik er altijd voor hem ben. Dat hij niet bang hoeft te zijn. Dat ik met hem mee zou willen gaan, maar dat zijn zus en papa mij ook nodig hebben. Dat hij voor altijd in mijn hoofd en mijn hart zit en dat een klein stukje van mij voor altijd met hem mee reist.

Een intense en zware week volgt, met veel samenzijn met vrienden en familie. Er moet veel worden geregeld, maar we willen ook elke seconden gebruiken dat hij nog bij ons is. In een mooi knuffelbaar mandje, gewikkeld in een omslagdoek, is hij ruim een week thuis.

Marjolein voelt duidelijk al het verdriet, maar kan het moeilijk handen en voeten geven. Zo klein als ze is, is ze er voor ons en zorgt voor de nodige afleiding. Voor Marjolein is er ook een tastbare herinnering aan haar broertje. Ze heeft dezelfde knuffel gekregen als die in het mandje van Finn* ligt.

Op 3 mei is dan echt de dag dat we fysiek afscheid moeten nemen. Wij maken de laatste familiefoto’s. Dit is de laatste keer voor alles. Ik wikkelen hem in zijn kleine omslagdoekje met verstopt een mooi hart met onze namen. Voor de laatste keer leg ik hem lekker ingepakt in zijn mooie mandje. Hij krijgt een knuffeltje en een mooie vlinder van Marjolein mee. Dan is het tijd om het mandje te sluiten, ik wil het niet maar het moet. Alles in mij verzet zich hiertegen, maar verslagen doe ik het toch. Gelukkig is Marjolein er om mijn tranen te drogen en mijn moederhart te knuffelen.

Bij het crematorium is een mooi plekje gemaakt voor hem, maar ik wil hem vasthouden nu het nog kan. Vrienden en familie nemen afscheid en dan is ook het moment voor ons daar. We blazen de kaarsen uit, knuffelen hem voor de laatste keer en gearmd lopen we met zijn drietjes weg. Dag klein mannetje van ons, tot ooit….

De eerste weken leef ik in een roes. Gelukkig is Marjolein er, wat DE reden is om elke dag op te staan, te eten en de deur uit te gaan. Anders had ik alleen maar onder een deken in bed gelegen, mij afsluitend van de wereld, omdat voor mij de tijd stilstond.

Ik pieker me suf over wat er gebeurd is. Tot in detail herbeleef ik de afgelopen weken, om er achter te komen wanneer precies het mis is gegaan! Er spookt zoveel door mijn hoofd. Hoe heb ik niet kunnen voelen dat het mis ging? Wat ben ik voor een vreselijke moeder dat ik het niet gemerkt heb? Waarom heb ik, heeft mijn lijf gefaald? Ik verlies alle vertrouwen in mijzelf. Als na weken alle uitslagen van onderzoeken komen staan we met legen handen. Er is geen verklaring! Het is gewoon domme pech. En daar moeten we het mee doen.

Na zes weken blijken er nog placentaresten te zitten en wordt ik gecuretteerd. Ik onderga het in een roes. Ik ga op zoek naar lotgenoten en ga mee schrijven bij Lieve Engeltjes. Daar schrijf ik met een groep vrouwen die allemaal een kindje verloren hebben tussen de 16 en 24 weken zwangerschap. We delen onze verhalen en foto’s, want ook wij zijn trotse ouders geworden. Ik vind hier veel her- en erkenning.

En dan als ik het helemaal niet verwacht of er hoe dan ook mee bezig ben blijk ik opnieuw zwanger. Zo welkom, zo blij maar ook direct zoveel angst. Ik heb totaal geen vertrouwen in mijn lichaam. Ik voel me schuldig naar *Finn. Tot de 20 weken echo kan ik elke 2 weken bij de gynaecoloog terecht  en rond de 18 weken periode zelfs elke week. Zo sleep ik me door die periode, van echo naar echo. Een hele korte tijd voel ik me goed en vertrouwd en dan komt de angst voor de bevalling. Gaan we dit keer echt een kindje krijgen dat leeft, dat huilt als het geboren wordt? Alle voorbereiding stellen we tot het laatst uit. Met 7 maanden durf ik dan eindelijk een kamertje in orde te maken en voorbereidingen te treffen voor de komst van een kindje.

Rond die tijd stop ik ook bij Lieve Engeltje te schrijven, omdat ik mij wil richten op het leven en op de komst van dit kindje.

Onze oudste dochter heeft een streptokokken infectie heeft gehad bij haar geboorte, dus moet ik bij alle volgende bevallingen 2 giften antibiotica krijgen vlak voor de geboorte en wordt ingeleid. Met ruim 38 weken beval ik op 24-3-2011 van onze tweede zoon Thijmen. De kraamperiode is vreselijk dubbel. En vooral het moment dat we vanuit het ziekenhuis naar huis rijden met een gevulde maxi cosi zal ik niet vergeten.

De zwangerschappen erna voel ik mij ook heel onzeker en slepen de vele echo’s me erdoorheen. Ik krijg nog een prille miskraam. Maar ook twee gezonden kinderen. Op 12-12-2012 wordt Jasmijn geboren en op 10-12-2014 wordt Floris geboren.