In 2018 bleken wij bij terugkomst van onze vakantie onverwachts in verwachting te zijn, wij waren nog helemaal niet met kinderen bezig. Aangezien ik nog aan de pil was, was het voor ons ook wel even schrikken toen ik toch een positieve zwangerschapstest in handen had, maar besloten er voor de volle 100% voor te gaan. 

Bij de eerste afspraak bij de verloskundige kregen we een echo, en alle informatie die wij nodig hadden, waaronder ook de informatie over de nipt test. Deze test zouden wij gaan doen, het waren met bloedprikken maar een paar extra buisjes af laten nemen dus zonder risico voor de kleine ukkepuk. 

Vanaf het moment van bloedprikken, de bekendmaking dat wij in verwachting waren en de uitslag van de nipt test ging de tijd veel te snel. Op een of andere manier was ik gespannen en nerveus voor de uitslag. Achteraf gezien klopte mijn onderbuikgevoel, de verloskundige belde met de uitslag dat de kleine 75% kan op syndroom van down had, we werden overspoeld door een rollercoaster van emoties, gelukkig werden wij hier goed in begeleid en handelde de verloskundige snel, ze zou het direct doorzetten naar het Radboud in Nijmegen en 2 dagen later (op maandag) zaten wij in het ziekenhuis, ze zouden een vlokkentest doen, en 5 dagen later zouden wij hier de uitslag van krijgen. Diezelfde week kregen wij op vrijdag weer een telefoontje en werd de uitslag van de nipt test bevestigd, we zouden weer uitgenodigd worden voor 3 afspraken, een genetisch deskundige, een maatschappelijk werkster en de gynaecoloog. We zouden informatie krijgen over hoe het leven met een kindje met down zou zijn, ik kan mij nog heel goed herinneren dat ik meteen aangaf dat dat niet hoefde dat we deze zwangerschap niet door zouden zetten, hier hadden wij het al over gehad na de uitslag van de nipt test. 

Die maandag dat wij die afspraken hadden, bleven wij hetzelfde zeggen, de zwangerschap zou afgebroken worden, dus het laatste gesprek met de gynaecoloog ging daardoor ook over het afbreken van de zwangerschap. Ik kreeg een tabletje mee naar huis voor mijn baarmoeder voor te bereiden op een bevalling, want 2 dagen daarna zou ik bevallen van een meisje. Die 2 dagen kan ik niet in woorden omschrijven het waren rare dagen, een rollercoaster aan emoties. We gingen opzoek naar een mooi mandje en een omslagdoekje waar we ze in zouden kunnen leggen, de crematie regelen en we hebben iedereen op de hoogte gebracht, terwijl de kleine meid nog in mijn buik zat. Die woensdag moesten we om 9 uur in het ziekenhuis zijn, er werden tabletjes ingebracht voor de weeën op te wekken, het personeel was super lief en ik was heilig overtuigd om het zonder pijnmedicatie te doen, ik wou alles ervaren, het was immers een bevalling en dat wou ik voor de verwerking bewust meemaken.

De dag ging snel en diezelfde dag op 21-11-2018 om 18.35 was ons klein meisje Hope geboren. Ik moest diezelfde avond nog naar de o.k. om de restanten van de moederkoek te laten verwijderen. De volgende ochtend reden wij in de auto terug met een klein prachtig mini meisje in een bakje met water, in haar mandje naar huis. Vanaf het moment tot de crematie die zaterdag werden wij overladen met kaarten, visite en bloemen om ons te steunen. Het waren ondanks het verdriet mooie dagen, iedereen die wou mocht haar zien en we hadden beschuit met muisjes het was immers toch een geboorte. Die zaterdag erna hebben wij haar in een besloten kring laten cremeren, ondanks dat het een verdrietige en vooral heftige ervaring was, hebben wijzelf door hoe wij alles aangepakt hebben en de steun van onze vrienden en familie alles goed kunnen verwerken en afsluiten. 

Drie jaar later zijn wij ouders van onze prachtige dochter Fenne, en Hope zal altijd bij haar blijven.