De gehele zwangerschap zijn we enorm blij geweest. Wat was ik er goed aan, we vlogen door een onbezorgde zwangerschap heen. Tot 22 Juni. Bij een zwangerschap van 40 weken en 2 dagen kregen we bij de verloskundige te horen dat het hartje van onze zoon Jesse niet meer klopte. In het ziekenhuis werd alles nog een keer bevestigd. We mochten naar huis om even met de familie samen te zijn, om de volgende dag terug te komen om de bevalling op te wekken.

Hoe heeft dit kunnen gebeuren? De hele zwangerschap had ik nergens last van gehad en was met Jesse alles goed. We kregen die avond veel steun van onze familie die bij ons thuis kwamen. De ochtend erna vertrokken we naar het ziekenhuis. Het opwekken van de bevalling duurde helaas erg lang, maar op 24 Juni 2021 om 13.33 uur werd Jesse geboren. Een heel mooi jongetje met donker haar. Twee dagen nadat we het verdrietige nieuws te horen kregen, daar was hij dan. Ons eerste kindje werd geboren, maar moest ons helaas ook snel weer verlaten.

In het ziekenhuis hebben ze veel onderzoeken gedaan bij mij en bij Jesse om te kijken of we achter de oorzaak van zijn overlijden konden komen. Na ongeveer 12 weken wachten kregen we dan eindelijk de uitslag. In de placenta waren infarctjes gevonden. Hierdoor was de toevoer door de placenta naar Jesse niet meer optimaal. Nu we de uitslag eindelijk hadden bracht dit een beetje meer rust. We hebben er alle drie niks aan kunnen doen.

In de korte week die we met Jesse hadden, hebben we zoveel mogelijk momenten gepakt om van hem te genieten en herinneringen te maken samen. Dit tussen al het geregel door om een zo´n mooi mogelijke uitvaart voor hem te regelen. Familie en vrienden kwamen op bezoek en wie wilde mocht onze zoon Jesse bewonderen. Stichting Make a Memory zijn foto´s komen knippen bij ons thuis en door hele fijne begeleiding van de drie lieve dames van Houvast uitvaartzorg, hebben we er een tijd van gemaakt waar we mooi naar terug kunnen kijken. Ondanks het grote verdriet en verlies. Wat zijn we trots op ons zoontje Jesse.

De eerste periode leek het alsof er een zware deken over ons heen lag. Naarmate de tijd verstreek ging deze deken steeds een klein stukje verder van ons af. We kregen bij ons werk alle ruimte. Van belangrijke mensen om ons heen kregen we veel steun. Samen hebben we veel gepraat over Jesse, samen gehuild en elkaar gesteund. En ook nu komt hij nog vaak ter sprake. Bloemetjes in overvloed, waar we in het begin soms verdrietig van werden, maar nu van kunnen genieten en dit alles krijgen we nu nog steeds.

Door een lotgenotenmiddag hebben we mensen ontmoet waar we nu nog steeds contact mee hebben. Hoe fijn is het om met mensen te praten die begrijpen wat je hebt meegemaakt. En waar je allemaal doorheen moet. Nu nog hebben we hier fijne steun aan.

De oorzaak waaraan Jesse is overleden heeft gelukkig geen consequenties voor een eventuele volgende zwangerschap, kregen we te horen. Dit gaf ons wel een gerust gevoel, aangezien de wens om voor een kindje te zorgen en liefde te kunnen geven alleen maar sterker werd na het verlies. En we in de toekomst dit toch wel graag zouden willen.

Wij kunnen nu trots vertellen dat Jesse een zusje krijgt in September. De zwangerschap zal nooit hetzelfde zijn als de vorige. Maar door alle steun en goede begeleiding, krijgen we wel telkens na de controle een gerust gevoel. In hoeverre dat dit kan. Want spannend zal het net zo goed blijven. Elke 2 weken hebben we controle bij de gynaecoloog met elke keer een echo. En ook bij de verloskundige kan ik nog altijd terecht.

We gaan er zoveel mogelijk aan doen om deze zwangerschap ook goed te laten eindigen. Maar echt helemaal geloven, doe ik het pas als ik het kindje in mijn armen heb. En we voor haar kunnen zorgen. We kunnen niet wachten tot het september is.

Een plekje krijgen doet het nooit, maar we vinden steeds meer een manier hoe er mee om te gaan. En hoe we ons leven er omheen kunnen bouwen. Jesse hoort voor altijd bij ons gezin. Ons eerste kindje.

We houden van je Jesse💙.