Vrijdag 15 augustus 2012, onze laatste vakantiedag. Mijn vrouw ging voor een controle naar de verloskundige. Aangezien we al ruim voorbij de 12 weken waren ging ze alleen en bleef ik bij onze 3 kinderen. Lekker spelen want het immers onze laatste vakantiedag. De tijd vliegt voorbij en ik vraag me ineens af dat het wel erg lang duurt voordat mijn vrouw terug komt. 

Ik dacht bel haar eens maar krijg geen gehoor. Het zal wel druk zijn denk ik. Dan anderhalf uur na de geplande afspraak belt mijn vrouw huilend op. Ik schrik me rot! Wat is er gebeurd? Ze komt in eerste instantie lastig uit haar woorden, maar uiteindelijk begrijp dat het er niet goed uitziet en dat het kindje is overleden. Mijn wereld staat even stil. Heel dubbel want aan tafel zitten 2 vrolijke gezichtjes me aan te kijken omdat ze aan het winnen zijn van mij met een spelletje en aan mijn been hangt nummer 3 vrolijk klimmend om op mijn schoot te komen. We moeten meteen naar het ziekenhuis. Mijn ouders gebeld om voor de jongens te zorgen en als een gek naar het ziekenhuis.

Daar nogmaals een extra echo en dan volgt de harde werkelijkheid. Ons kindje is overleden. Mijn vrouw wil dan ook maar meteen dat ze bevalt want ze vind het niet prettig dat er een overleden kindje in haar buik zit. Dit kost even wat moeite in het ziekenhuis maar na aandringen mogen we ons de volgende morgen om 7 uur melden om te “bevallen”. Dan volgt een lange zware tijd waarbij je als man alleen maar kan proberen om er te zijn voor je vrouw. De pijn, het verdriet, de grote vraag waarom bij ons? Alles schiet door je hoofd maar vooral de onmacht die je hebt omdat je ziet hoeveel verdriet je vrouw heeft en je kunt voor je gevoel niet genoeg doen.

De periode tot de bevalling begint duurt lang. De begeleiding in het ziekenhuis is top maar we worden wel geconfronteerd met vragen waar we nog helemaal niet over na gedacht hebben. Gelukkig kunnen mijn vrouw en ik goed praten en al pratende komen we de tijd door en nemen we beslissingen over, geven we het kindje een naam, gaan we het begraven, hebben we al een knuffel, wat zeggen we tegen de jongens en uiteraard de vraag waarom…

Dan het moment van bevallen. De vorige drie bevallingen waren niet zo zwaar als deze. Het duurt al met al 10 minuten maar voor mijn vrouw duurt het heel lang. Dan een plof. Ons kindje valt in de Po in de WC. Mijn vrouw twijfelt of ze ons kindje wil zien. Ik wil het wel zien en geef aan dat als ze dat niet wil ik ook een foto kan nemen zodat ze altijd op een later moment kan terugkijken. Uiteindelijk beslist ze dat ze toch wil kijken. Ik denk voor haar ook goed voor de verwerking.

Dan gaan we naar huis, terug naar onze jongens zonder kindje. Vreemd gevoel en bij mij weer een gevoel van onmacht. Mijn vrouw heeft een schuldgevoel wat ik op dat moment niet weg krijg bij haar. Dan staan er 3 blije jongens die blij zijn dat we er weer zijn, we besluiten om hun nu nog niets te vertellen. Komt wel later als we het zelf een plekje hebben gegeven en zij een leeftijd hebben dat ze het begrijpen.

Het leven gaat dan heel snel weer verder. Je probeert er te zijn voor je vrouw echter soms is dit lastig omdat verdriet en onmacht de boventoon voert. Voor ons heeft praten enorm geholpen. Iedere dag hadden we het erover en lieten we onze gevoelens en emoties ook horen aan elkaar. Hierdoor zijn we nog meer naar elkaar toegegroeid. Samen zijn we hier sterker uitgekomen en heeft het een plekje gekregen in ons hart. We zijn nog ouders geworden van een prachtige dochter en onze 4 kinderen weten nu dat er eigenlijk nog een broertje was geweest. We praten er nog steeds wel eens over en dat maakt het fijn want zo heeft een vervelende ervaring uiteindelijk toch een plekje in je hart.