Op 2 juli 2016 om 16.57 is onze dochter geboren. Ze woog 440 gram en ze was ontzettend klein, maar dapper. De keizersnee was zonder complicaties gegaan gelukkig. Het duurde een eeuwigheid voordat Jules bij me op de uitslaapkamer was. Toen hij er was, gingen we de opa’s en oma’s bellen, ooms en tantes en onze vriendjes en vriendinnetjes.

Op 3 juli zijn trotste tante Taan en ome Sander, met beschuit met muisjes en prosecco gekomen. Hoe spannend en onzeker ook allemaal Vieve is geboren, wij zijn papa en mama geworden en dat moet ook gevierd worden. Het was een hele spannende dag, maar ook een hele mooie dag. Veel bij onze dochter gezeten Vieve.

De naam hebben we aangepast, ze heette het eerste uur dat ze geboren werd Joeksie. In de weken dat ze zonder vruchtwater gezeten heeft hebben Jules en ik deze naam bedacht. Ze moest een naam met betekenis krijgen. Vieve is het geworden, het betekent leven! Joeksie is haar tweede naam, want toen ze in de buik zat, noemde iedereen haar Joeksie. De derde naam is Ayu, Balinees voor mooi/lieflijk.

We zijn trots en verliefd op onze dochter. Ook was het zwaar om continue naar de IC voor baby’tjes te gaan, die apparaten, de sfeer, de onzekerheid en de piepjes. Geluiden die je nooit meer vergeet. Ik heb me voorgenomen om alleen maar te genieten van Vieve, haar bewegingen, hoe ze eruit ziet, haar zachte huidje. Voor Jules was dit lastig in het begin, hij wilde ook graag alles weten, waarom gaan die lampjes branden, waarom gaat dat geluidje af, wat doen jullie nu. Het was voor Jules ook heel vermoeiend, intens en zwaar. Hij kon meer tijd doorbrengen bij Vieve, maar hij wilde ook bij mij zijn. Het was lastig om te zien. Hij was gebroken.

Die nacht gingen we toch even slapen, we waren beide op. Om 5 uur schrik ik wakker, roep Jules, hij moet nu naar Vieve. De deuren van onze kamer gingen open, de verpleegster zei, het lijkt ons verstandig als jullie naar Vieve gaan, vanaf 4.00 heeft ze het zwaar. We wisten wat komen ging. Intens verdriet en pijn, gingen we naar onze dochter.

4 juli Om 5.30 waren we bij Vieve, we hebben de opa’s en oma’s, broers en zussen gebeld dat ze direct moesten komen omdat Vieve het zwaar heeft. Het waren zware uren, ze had het moeilijk en we zagen op de apparatuur ook dat ze achteruit ging. De kinderarts vertelde ons dat het echt slecht ging en of we Vieve vast wilden houden. Op dat moment weet je dan ook dat het de laatste momenten zullen zijn dat ze levend is. We wilde haar heel graag vasthouden en knuffelen. Haar couveuse werd open gedaan en werd met alle slangetjes in mijn armen gelegd. Het was een mooi maar ook een pijnlijk moment. Vieve wilde dat wij haar leerden kennen en nu was ze uitgevochten.

De opa’s, oma’s, ooms en tantes hebben die ochtend allemaal Vieve nog levend gezien in onze armen. Allemaal erg verdrietig want iedereen wist dat dit het enige levende moment zou zijn. Dit moment moesten ze koesteren, zij zouden hun kleinkind nooit echt leren kennen en dat doet pijn. En voor ons ouders dubbel verdriet, verlies van hun kleindochter en de pijn van hun eigen kinderen. De laatste uren met Vieve hebben we gehuild, hebben we gepraat, hebben we haar gevoeld, hebben we haar geroken, hebben we intens van haar genoten.

Het is pijnlijk om te zien hoeveel verdriet iedereen heeft. Je hart breekt op dat moment. De kinderarts kwam om 9.30, we hadden namelijk zelf aangegeven, als Vieve pijn heeft dan mag de apparatuur uit. De piepjes hadden we al heel snel uit gezet. Die geluiden zijn namelijk echt niet fijn om te horen en we wisten de uitkomst toch al, Vieve ging het niet halen. Om 9.45 is ze in onze armen ingeslapen. De slangetjes, apparatuur alles werd losgemaakt. We konden eindelijk Vieve helemaal zien, wat een prachtig mensje. Alles is aanwezig. Van de buitenkant is ze gaaf, mooi, perfect. Helemaal af. Wat fijn dat we haar zo nog konden vasthouden, konden knuffelen en voelen. Jules heeft haar gewassen, ik heb haar de kleertjes aan kunnen doen. Hoe verdrietig en pijnlijk ook, het was ook super mooi om dit allemaal voor haar te kunnen doen. Er zijn hand- en voetafdrukken gemaakt, vele foto’s, allemaal herinneringen. 

Wat zijn we trotste ouders, wat voelen we een liefde voor Vieve en voor elkaar. We zijn ontzettend dankbaar dat Vieve zo gevochten heeft in mijn buik en daarna ook nog 2 dagen in het AZM. Ik had het voor geen goud willen missen. Het waren maar twee dagen, maar wel de mooiste dagen uit ons leven. Zij heeft ons Mama en Papa gemaakt, zij heeft onze diepste wens laten uitkomen, zij is en blijft voor altijd onze eerste dochter! Het was kort maar krachtig. ” Vieve La Vie “