Aan het begin van 2018 besloten mijn man en ik te stoppen met anticonceptie. We zien wel hoe lang het duurt was het idee. We hadden niet kunnen denken dat ik direct na het stoppen al zwanger zou zijn. Wauw! De eerste echo zag er prima uit. Ook de NIPT test met nevenbevindingen was negatief.

In juni hadden we de 20 weken echo. Omdat de echoscopiste zijn hartje niet goed kon beoordelen door zijn ligging, moesten we een week later terug komen. Verder waren er op dat moment geen bijzonderheden. Een week later was dit totaal anders. De echoscopiste zag een incompleet middenrif. We werden doorgestuurd naar Maastricht. Hier werd de diagnose congenitale hernia diafragmatica (CHD) gesteld,. Door het gat in zijn middenrif zat zijn maag, een gedeelte van zijn lever en een gedeelte van zijn darmen in zijn borstkas. Hierdoor was zijn hart naar rechts verschoven en had zijn rechterlong minder ruimte en zijn linker long nauwelijks ruimte om te groeien. We kregen drie keuzes: doorgaan met de zwangerschap, meedoen aan wetenschappelijk onderzoek in Leuven of de zwangerschap afbreken. Onze wereld stortte in. Waarom overkwam ons dit? Iedereen om ons heen krijgt gezonde kindjes. Heb ik iets fout gedaan? Kwam het door onze vakantie aan het begin van de zwangerschap? Kwam het doordat mijn man rookte?

Na een vruchtwaterpunctie bleek de CHD geen onderdeel van een syndroom. Uit verschillende onderzoeken in verschillende ziekenhuizen kwam naar voren dat onze zoon in de middelste categorie viel. Hij had vijftig procent kans op overleving. We besloten hem deze kans te geven. Tevens kon ik zelf niet leven met het idee van wat als hij het wel zou overleven? Dat hij dan wel een gelukkig leven zou leiden? Misschien niet zorgeloos, maar wel gelukkig.

Door de diagnose en het risico op overlijden, heb ik tijdens de zwangerschap nog een uitvaartverzekering afgesloten. Mocht het nodig zijn, wilden we niet met de kosten van een uitvaart bezig zijn. De voorwaarden bij het overlijden van baby’s en kinderen zijn bij iedere aanbieder verschillend. Het was dus nog even zoeken naar een verzekering die ook daadwerkelijk uit zou keren bij het overlijden.

Verder hebben we ook de levering van de babykamer geannuleerd. We konden deze zo lang als we wilden in het magazijn van de winkel laten staan. Ook werd er niets meer gekocht. Het rondlopen in een babyspeciaalzaak werd een emotionele beproeving. Zouden we dit wel of niet kunnen gebruiken? Zou onze zoon hiermee straks kunnen spelen?

Met 38 weken werd ik ingeleid in Nijmegen. Op 29 oktober 2018 werd onze zoon Noud geboren. Het zuurstofniveau in zijn bloed was het hoogst na de geboorte, 78%. Dit daalde na zijn geboorte, ondanks de beademing. Al na twee uur werd besloten dat er helaas niets meer voor hem gedaan kon worden. Na 6 uur is hij op mijn borst rustig overleden. Er werden gips- en inktafdrukjes van zijn handjes en voetjes gemaakt. Ook werd er een plukje haar afgeknipt. Samen met de verpleegkundige mochten we hem wassen. Hij kreeg kleren aan van het ziekenhuis en werd in een mandje naar het mortuarium gebracht.

Uitgeput van de bevalling en alle emoties zijn we voor een aantal uur in slaap gevallen. Na het ontbijt werd ik verzorgd terwijl mijn man de geboorte en het overlijden bij de gemeente Nijmegen ging aangeven. Toen mijn controles goed waren, mochten we naar huis. Raar om na alles zonder baby naar huis te rijden.

In de auto hebben we direct contact opgenomen met Make a Memory. De volgende dag zou een fotograaf komen om thuis foto’s van ons te maken. Ook moesten we contact opnemen met een uitvaartonderneemster. Zij zou het vervoer van Noud naar huis regelen. Het ziekenhuis had al met het kraambureau gebeld.

De eerste avond thuis zonder baby was zwaar. Net bevallen en onze zoon lag nu in een koelcel in Nijmegen, 60 km van ons af. Morgen zou hij thuis komen.

Noud kwam thuis in een mooie mand. Onder begeleiding van de kraamhulp hebben we zijn eigen kleren aangetrokken. We konden onze zoon weer vasthouden. Op de kamer die van hem zou worden, werden de koelelementen en het mandje geïnstalleerd. Hij zou bij ons blijven tot de crematie. In de daaropvolgende dagen zijn vrienden en familie op “kraamvisite” geweest. Wie wilde mocht hem ook even vasthouden. We wilden pronken met onze zoon. Een week na zijn overlijden werd hij gecremeerd.

Kraamvrouw zijn zonder baby om te verzorgen. Het voelde zo nutteloos. Ik voelde me zo leeg. In bed liggen en tv kijken of iets lezen. Dit waren niet de dingen waar ik mee bezig moest zijn. Ik voelde me schuldig dat ik deze dingen deed. Ik moest toch iets zinnigs doen?

We kregen van onze uitvaartonderneemster steeds “huiswerk”. Welke muziek wilden we draaien op de uitvaart? Wilden we iets zeggen? Zou zij iets vertellen? Zo ja, wat dan? Hoe zou het rouwkaartje er uit moeten zien?

Na de crematie had ik nog 8 weken verlof. In deze periode is het wettelijk verboden om te werken in verband met het lichamelijk herstel na een bevalling. Telkens als ik ergens kwam, had ik het gevoel dat mensen me zouden herkennen als die vrouw waarvan dat kindje is overleden. Of juist werd gezien als die vrouw met dat pas bevallen lichaam die er even uit is zonder baby. Waar iedere vrouw het liefst geen zichtbare striae of buik over houdt aan haar zwangerschap, was ik er juist trots op. Dit had Noud veroorzaakt. Hier had hij 9 maanden in gewoond en geleefd.

In onze woning hangen overal foto’s van Noud. In de kast staat zijn urn en de bloemen die op zijn mandje lagen tijdens de uitvaart. Ook hebben we een eigen ontworpen speelgoedkist in de woonkamer met al zijn spullen. Hij is zichtbaar onderdeel van ons gezin.

Al in de kraamweek was ik bezig met een eventuele volgende zwangerschap. Ook over deze gedachte voelde ik me schuldig. Mijn zoon was nog niet gecremeerd en ik was in mijn hoofd al bezig met een volgend kindje.

In verband met het verhoogde risico op een vroeggeboorte bij een te snelle volgende zwangerschap, moesten we minimaal 3 maanden wachten. Nog beter was zelfs 6 maanden.

Ons kamertje stond nog steeds in het magazijn van de winkel. Deze hebben we toch laten bezorgen. We vonden het een fijn idee dat een volgend kindje in hetzelfde bed zou slapen als waar Noud in zou hebben gelegen.

Na mijn eerste menstruatie telde ik weer aan na de minimale wachtperiode. Wauw, weer direct bij de eerste poging.

Met 6 weken kreeg ik een bloeding. We konden direct bij de verloskundige terecht. Op de echo was een vruchtje te zien. Helaas zonder kloppend hartje. Waarom hebben wij dit na alles wat er is gebeurd? Waarom is het ons niet gegund? Toch gaf dit ook een gevoel van opluchting. Er was dus iets niet goed. Ons kindje is misschien ondraaglijk lijden bespaard gebleven.

De daaropvolgende twee weken zat ik thuis van mijn werk. Als ik behoefte had aan gezelschap of een luisterend oor, dan kon ik terecht bij mijn man of vriendinnen.

De wens op een kindje dat ik kon verzorgen bleef. Het werd in die periode zelfs een obsessie. Ik wist van alles over eicellen, zaadcellen, de eisprong, de ideale omstandigheden om zwanger te worden enzovoort. Ik deed zelfs ovulatietesten terwijl ik een regelmatige cyclus had en twee keer direct zwanger werd.

Twee maanden na de miskraam hield ik voor de derde keer een positieve test in mijn handen. Nu heerste vooral onzekerheid. Op mijn werk was ik extra voorzichtig en de eerste echo hadden we al vroeg met 6 weken. Deze was goed. De misselijkheid nam toe naarmate de zwangerschap vorderde. Het voelde als een teken dat de hormonen in mijn lichaam hun werk deden. Toch bleef de onzekerheid de overhand houden.

Doordat ik in Duitsland werk, was het mogelijk een beroepsuitvoeringsverbod te krijgen. Mede door mijn geschiedenis. Nu hoefde ik me over mijn werk in ieder geval geen zorgen te maken.

De daaropvolgende echo’s en ook de NIPT was goed. Dat de NIPT goed was, gaf mij geen zekerheid. Deze was immers bij Noud ook negatief geweest. Met 16 weken kregen we een uitvoerige echo in Nijmegen. Ook deze echo was goed. We kregen weer een zoon! Mijn vertrouwen in de zwangerschap groeide na deze echo. Dit duurde helaas niet lang. Er kon immers toch nog veel fout gaan. Pas na dat de 20 weken echo goed was, werden er spullen gekocht en de babykamer uit de dozen gehaald.

Ondanks dat alles er steeds positief uit zag, bleef ik onzeker. Ik bleef mijlpalen zoeken. Vanaf de 24 weken werd er medisch behandeld, vanaf de 28 weken steeg de overlevingskans en vanaf de 34 weken zijn de longen bijna volgroeid.

Tijdens deze zwangerschap had ik ook vriendinnen die zwanger waren. Ik kon over veel dingen meepraten. De zwangerschap, de kwaaltjes en de bevalling. Dan hield het op. Toen zij voor mij bevielen en spraken over de kraamweek, het verzorgen van hun kindje, het slaapgebrek en het dagelijkse leven als moeder, was ik jaloers. Ik had eerst moeten zijn. Dit voelde zo tegenstrijdig want ik was natuurlijk super blij voor hun.

Op 23 december 2019 is onze tweede zoon Siem geboren. Onze “eigen” kraamhulp had nu andere taken en leerde ons hoe we voor hem moesten zorgen. Door mijn werk in Duitsland kon ik lang thuis blijven na de bevalling. Deze tijd liet ik me dan ook niet ontnemen. Toen Siem 9 maanden oud was, ben ik weer gaan werken. Dit was niet van lange duur.

Begin november hield ik voor de vierde keer een positieve zwangerschapstest vast. Ook nu kregen we weer een vroege echo. Alles zag er goed uit. Inmiddels ben ik 31 weken zwanger. Mede dankzij Siem kon ik nu minder piekeren over wat er allemaal fout zou kunnen gaan. Ik had er gewoon geen tijd voor om er over na te denken. Na de 16 weken echo in Nijmegen hadden we al wat dingen gekocht. Nu krijgen we namelijk een meisje. Ook de 20 weken echo zag er goed uit. Mijn vertrouwen in deze zwangerschap en in mijn lichaam is weer gegroeid.

Als mensen me vragen of het mijn eerste kindje is, zal ik altijd zeggen dat het de derde is. Afhankelijk van mijn relatie met de vrager, krijgt diegene het korte (mijn eerste zoon is overleden) of het lange verhaal.

Als we op vakantie gaan, brengen we Noud zijn urn naar mijn ouders of schoonouders. Het voelt niet goed om “hem” alleen thuis te laten.

Op zijn geboortedag “vieren” we zijn geboorte als gezin. We proberen er toch iets leuks van te maken. Hij was tenslotte onze eerste zoon. Hij maakte ons ouders.